Daar zit ik dan, ergens hoog in de lucht boven de gletsjers van Groenland. De grote reis waar ik al zo lang over droom, denk en voor plan is eindelijk begonnen.
Het afscheid nemen van iedereen viel me soms best zwaar, al kon ik het gevoel van echt weg gaan wel voor me uit schuiven.
Maar vanmorgen was het dan toch zo ver dat ik niks meer voor me uit kon schuiven. Even ging de gedachte door mijn hoofd waar ik toch in vredes naam aan begonnen was. Doe ik dit voor de lol?
Het afscheid nemen van paps en mams viel me behoorlijk zwaar. Om nog maar te zwijgen over het afscheid nemen van m'n lieve vriendje die me naar dusseldorf airport bracht.
Het liefst wilde ik knetterhard huilen, met van die mega uithalen! Maar ja, je bevind je toch in een openbare ruimte en dan hou je je toch een beetje in. Al viel dat niet mee.
Uitendelijk toch maar door de douane. Nog even zwaaien met een dikke snik, rode neus en waterige ogen en ja..... dan gaat het dus echt beginnen!
Stiekum moest ik wel lachen, want hoe vaak had ik niet gehoord: Miek, als het één iemand kan, dan ben jij het wel. Nou, op dat moment dacht ik daar zelf toch wel een tikkeltje anders over. maar goed, je heb A gezegd....
Maar nu, hoog boven de wolken, denk ik (zei het nog heel voorzichtig) Kom maar op Vancouver!
De vlucht verloopt tot nu toe prima! ik zit in het midden aan het gangpad en moet vier stoelen delen met een duitse jongen die gaat mountainbiken in Canada. (pfff... bij de gedachtig alleen al verzuren m'n kuiten al!) Maar goed, genoeg ruimte dus om de benen te strekken en een halfgebakken dommeldutje te doen.
Het eten is ook prima trouwens. Kip met aardappeltjes en wortels. En na het eten kreeg ik zelfs een glaasje baileys!!! Lekker hoor!
Ik kom hier de tijd wel door met een dutje, stukje lezen, sudoko-en en een beetje prutsen op de laptop.
Alhoewel ik (en menig medepassagier) knettergek wordt van een kindje dat zo om het half uur een huilbui krijgt. Heel sneu natuurlijk zo'n lange vlucht voor zon uk. Maar ook heel zielig voor mij en m'n arme trommelvliezen! Maar goed, nog een uurtje of 4 a 5 en dan eindelijk eruit! En dan maar hopen dat ik vandaag nog ergen een internetverbinding op kan scharrelen, zodat ik dit alles op m'n blog kan gaan zetten! Voor nu.... Over en uit!
daar was ik weer!!! Ergen bij een Starbucks (natuurlijk) op de hoek van Thurlow en Robson street.
Laat ik beginnen bij waar ik gebleven was... het vliegtuig. Zo tegen kwart voor 12 geloof ik zijn we geland en was het wachten op m'n rugzak. Toen ik die eindelijk had, op naar de douane. De beste man vroeg me het hemd van het lijf! Wat ik dan toch wel niet 32 dagen in Canada ging doen, wat voor werk ik deed en of ik die penvriendin die ik ging bezoeken al lang kende.
Ik gaf antwoord in m'n allerbeste engels en na op mijn aller charmants te hebben geglimlacht mocht ik door lopen... zucht!!!!
Op zoek naar de bus die me naar het centrum zou brengen. Na een poosje rond te hebben gelopen bleek de halte vlak naast de deur te zijn waardoor ik naar buiten was gelopen.
Kaartje gekocht voor $14,00 en hup met de bus het druilerige Vancouver ingereden. Het eerste stuk van Vancouver bestond vooral uit laagbouw. Maar bij de halte waar ik er uit moest, in down town Vancouver waren vooral veel flat en is het echt een stad.
ik om er nu achter dat ik nog steeds op mn horloge zit te kijken en zit te denken dat het 3 uur smiddags is, maar oen die ik ben kom er nu achter dat het al 6 uur is!
Hoogste tijd om een taxi op te zoeken (die heb ik wel verdient met dit druilerige weer) en naar het hostel te gaan. ik denk dak er vanaaf maar op tijd in duik. Ben super moe!
Nou lieve allemaal.... Dikke zoen!!!
Het afscheid nemen van iedereen viel me soms best zwaar, al kon ik het gevoel van echt weg gaan wel voor me uit schuiven.
Maar vanmorgen was het dan toch zo ver dat ik niks meer voor me uit kon schuiven. Even ging de gedachte door mijn hoofd waar ik toch in vredes naam aan begonnen was. Doe ik dit voor de lol?
Het afscheid nemen van paps en mams viel me behoorlijk zwaar. Om nog maar te zwijgen over het afscheid nemen van m'n lieve vriendje die me naar dusseldorf airport bracht.
Het liefst wilde ik knetterhard huilen, met van die mega uithalen! Maar ja, je bevind je toch in een openbare ruimte en dan hou je je toch een beetje in. Al viel dat niet mee.
Uitendelijk toch maar door de douane. Nog even zwaaien met een dikke snik, rode neus en waterige ogen en ja..... dan gaat het dus echt beginnen!
Stiekum moest ik wel lachen, want hoe vaak had ik niet gehoord: Miek, als het één iemand kan, dan ben jij het wel. Nou, op dat moment dacht ik daar zelf toch wel een tikkeltje anders over. maar goed, je heb A gezegd....
Maar nu, hoog boven de wolken, denk ik (zei het nog heel voorzichtig) Kom maar op Vancouver!
De vlucht verloopt tot nu toe prima! ik zit in het midden aan het gangpad en moet vier stoelen delen met een duitse jongen die gaat mountainbiken in Canada. (pfff... bij de gedachtig alleen al verzuren m'n kuiten al!) Maar goed, genoeg ruimte dus om de benen te strekken en een halfgebakken dommeldutje te doen.
Het eten is ook prima trouwens. Kip met aardappeltjes en wortels. En na het eten kreeg ik zelfs een glaasje baileys!!! Lekker hoor!
Ik kom hier de tijd wel door met een dutje, stukje lezen, sudoko-en en een beetje prutsen op de laptop.
Alhoewel ik (en menig medepassagier) knettergek wordt van een kindje dat zo om het half uur een huilbui krijgt. Heel sneu natuurlijk zo'n lange vlucht voor zon uk. Maar ook heel zielig voor mij en m'n arme trommelvliezen! Maar goed, nog een uurtje of 4 a 5 en dan eindelijk eruit! En dan maar hopen dat ik vandaag nog ergen een internetverbinding op kan scharrelen, zodat ik dit alles op m'n blog kan gaan zetten! Voor nu.... Over en uit!
daar was ik weer!!! Ergen bij een Starbucks (natuurlijk) op de hoek van Thurlow en Robson street.
Laat ik beginnen bij waar ik gebleven was... het vliegtuig. Zo tegen kwart voor 12 geloof ik zijn we geland en was het wachten op m'n rugzak. Toen ik die eindelijk had, op naar de douane. De beste man vroeg me het hemd van het lijf! Wat ik dan toch wel niet 32 dagen in Canada ging doen, wat voor werk ik deed en of ik die penvriendin die ik ging bezoeken al lang kende.
Ik gaf antwoord in m'n allerbeste engels en na op mijn aller charmants te hebben geglimlacht mocht ik door lopen... zucht!!!!
Op zoek naar de bus die me naar het centrum zou brengen. Na een poosje rond te hebben gelopen bleek de halte vlak naast de deur te zijn waardoor ik naar buiten was gelopen.
Kaartje gekocht voor $14,00 en hup met de bus het druilerige Vancouver ingereden. Het eerste stuk van Vancouver bestond vooral uit laagbouw. Maar bij de halte waar ik er uit moest, in down town Vancouver waren vooral veel flat en is het echt een stad.
ik om er nu achter dat ik nog steeds op mn horloge zit te kijken en zit te denken dat het 3 uur smiddags is, maar oen die ik ben kom er nu achter dat het al 6 uur is!
Hoogste tijd om een taxi op te zoeken (die heb ik wel verdient met dit druilerige weer) en naar het hostel te gaan. ik denk dak er vanaaf maar op tijd in duik. Ben super moe!
Nou lieve allemaal.... Dikke zoen!!!
1 opmerking:
kind wat een mooi verhaal op je blog ben blij dat je even hebt vertelt hoe het allemaal gegaan is. dikke zoen terug. mam
Een reactie posten