Vrijdag 23 juni - Weer naar huis

Vanmorgen ging om 8 uur uit bed, na een niet al te beste nacht. Maar dan “gewoon” een nachtje over slaan en heerlijk in eigen bed!!!

Na een ontbijtje in het hotel waar we weer zelf wafeltjes konden maken, hebben we de camper aan de overkant bij het verhuurbedrijf ingeleverd. Het ging redelijk snel en we waren eigenlijk allebei verbaasd dat we 150 dollar vergoed kregen, omdat we vertraging hadden gehad vanwege het lekkende dak. Dat was toch wel weer goede service. Al zullen we nooit weer een camper boeken bij Cruise Canada.

Toen een taxi genomen naar het vliegveld. De taxichauffeur was niet echt aardig en hij zette ons ook nog bij de verkeerde hal af. Blij dat ik hem niet zoveel fooi had gegeven. 😉 Het was even lopen naar de incheckbalie van KLM, maar dat gaf niks, want we konden de koffers toch nog niet kwijt. We waren dan ook ruim 4 uur voor vertrek aanwezig! Dus maar even naar Tim Hortons voor een cappuccino en een broodje ei…. Sorry ma’m, we’re out of eggs… nou doe dan alleen maar een cappuccino… Sorry, we are out of cappuccino too! Hahaha…. Ik vond het wel lachen en vertrok uiteindelijk met alleen een flesje water.

Even later de koffers ingeleverd (we zaten allebei net aan de 23 kilo…pfiew!) en door de douane. Ik werd ongeveer een kwartier gefouilleerd en Marco kon natuurlijk zo doorlopen. Maar uiteindelijk mocht ik ook gewoon door en zijn we eerst maar eens bij de Starbucks gaan zitten en heb lekker zitten kleppen via facetime. Zo ging de tijd toch nog aardig snel.

We besloten bij A&W nog een laatste maaltje te nemen voor we moesten boarden. Nog een laatste Poutine en een dikke overheerlijke hamburger.

En nu zitten we hoog en droog in de lucht en zijn net voorbij de oostkust van canada. Groenland is al in zicht. Nog 4 uur en 17 minuten en dan kunnen we weer voet zetten op Nederlandse bodem. Hoe geweldig we het ook hebben gehad, het is fijn om straks weer thuis te zijn.

En dan kunnen we beginnen met sparen voor onze volgende reis. Route 66? IJsland? Nieuw Zeeland? Japan…. We weten het nog niet. Maar we gaan zeker plannen maken en vooral heel hard sparen!

Dankjewel voor het volgen van onze avonturen en voor alle lieve berichtjes (op het blog of via de app) Tot de volgende keer, als ik weer ergens een anders op de aardbol wandel!

Donderdag 22 juni - Terug naar Calgary

Vanmorgen op tijd opgestaan en ontbeten met cornflakes en koffie. Een beetje opgerommeld en toen maar eens op pad. De sani-dump bij de camping stond aardig vol, dus we besloten dat maar in Calgary te doen. We reden Banff uit en zagen langzaamaan het landschap veranderen. Aan weerszijden van de weg nog hekken ivm dieren, maar een eindje voor Calgary hield dat op en zagen we al snel twee dode herten langs de weg liggen.

Maar goed, hoe dichter we bij Calgary kwamen, hoe vlakker het werd. De tom tom stond ingesteld op een Harely Davidson winkel in Calgary en binnen twee uur kwamen we daar aan. Het was een mooie grote winkel en zowaar vond Marco een mooie jas. Geen leren, maar wel een echte Marco-jas. Maar even verderop zag hij ook nog een mooie leren jas. Tja…. Wat doe je dan? KATCHING!!!! Ik zag aan het opruimingsrek ook nog een mooie leren jas hangen. Zat als gegoten en voor de helft. Dus….. straatarm, maar 3 jassen rijker stonden we weer buiten.

Toen nog even naar de Michaels om mn laatste centen uit te geven en op zoek naar een sani-dump. We hadden besloten om de laatste nacht maar een hotel te nemen in de buurt van Cruise Canada, zodat we de camper morgen op tijd in kunnen leveren .

Ff google  en zo kwamen we er achter dat er maar 2 sani-dumps in heel calgary waren! Dus tom tom ingesteld en er naar toe gereden. De sani dump bleek daar voor het laatst gebruikt te zijn in… pakweg 1983 gok ik zo. En die deed het dus niet meer. Zucht…. Op naar nummer 2. Zo’n 20 minuten rijden. Daar aangekomen stond er bij dat we binnen bij het tankstation om hulp moesten vragen. Ik naar binnen en daar kreeg ik te horen dat de sani dump buiten gebruik was. Waarschijnlijk sprak mijn gezicht boekdelen, want de man veronstschuldigde zich en en zei dat er pakweg 20 minuten verderop wel een zat. Ja…. Daar waren we dus al geweest! GRRRRRR En nu?

Toch maar op zoek naar één van de 3 campings in Calgary. De dichtstbijzijnde, een RV stalling en camping. Weer zo’n 25 minuten rijden. We reden een in aanbouw zijnde woonwijk in en vonden na veel rondjes rijden alleen een RV stalling die dicht zat. De camping zat er dus niet meer. Je snapt het al, de sfeer werd er niet beter op.

Het leek mij het beste om naar gewoon zuidelijk over de high way te gaan rijden en kijken of we iets tegen zouden komen. Misschien een verlaten parkeerplaats waar we de boel stiekum konden dumpen of zo. We hadden allerlei ideeen, maar die bleken niet uitvoerbaar. Geen parkeerplaats te vinden. Inmiddels zaten we weer op de weg waar we 4 weken geleden begonnen waren.

Uiteindelijk zagen we een bordje met campground er op en we besloten daar maar eens te gaan kijken. We werden even opgehouden door een hert met een jong. Een echte Bambi, bruin met witten stipjes op de rug. Zo schattig. Maar uiteindelijk vonden we de camping en de dame achter de bali begreep ons probleem en we mochten daar de tank gerust legen voor 15 dollar cash. (ik zeg: zwart geld!) Maar wij waren al lang blij.

Toen weer terug (toch weer zo’n 3 kwartier denk ik) en op zoek naar een hotel in de buurt van de verhuurder. En om de trend van de dag voort te zetten waren de eerste twee hotels vol. Maar bij de derde, een super 8 hotel, hadden we meer geluk. Het leek in eerste instantie een beetje een ranzig hotel, maar bleek toch prima voor elkaar. Toen we ingecheckt waren zijn we maar eens begonnen met het opruimen van de camper en het inpakken van de koffers. Dat bleek toch veel meer tijd te kosten dan we hadden verwacht. Wat verzamel je dan een boel in 4 weken! Allebei de koffers proppie vol en veel weg gegooid (handdoeken, kleren en toiletspullen).

Toen zaten we nog met een zakje of 5 afval. Dan kom je er achter dat er toch niet zomaar overal prullenbakken staan waar we (ongezien) onze troep in konden gooien. Uiteindelijk alles gedumpt op een grote parkeerplaats voor trucks, vlak bij het hotel. Het was inmiddels al na tienen. Nog even gekeken of de Wendy’s nog open was, maar helaas. Dan maar geen avondmaaltje meer. Gelukkig hadden we allebei ook niet echt honger. Op naar de hotelkamer voor ons laatste nachtje Canada.

Jammer dat het vandaag zo tegen zat. We waren het er over eens dat vandaag de minst leuke dag van de vakantie was. Maar de rest was geweldig, dus dat zijn we ook weer zo vergeten.

Woensdag 21 juni - Banff Gondola

Vanmorgen hebben we eens echt uitgeslapen. Tegen half 11 opgestaan en eerst op zoek gegaan naar Tim Hortons. We hadden de suiker op en koffie zonder suiker vinden we allebei niet te drinken. Nergens een parkeerplaats, alleen één waar je 5 minuten mocht staan. Dus ik snel naar binnen voor koffie en lekkers terwijl Marco wachtte in de camper. Ik was net terug, of er staken 3 hertjes gewoon midden in Banff de straat over.

Toen maar eens op zoek naar het oude mijnwerkers dorpje Bankhead, een goshttown, zoals ze het hier noemen. Jaren geleden verlaten en vervallen, maar nog steeds te bezichtingen. Maar de tomtom kende het niet (logisch natuurlijk) en we reden kats verkeerd. Maar de route was wel heel mooi en we zagen hier en daar een hertje en werden verrast met een mooi uitzicht over Banff en geiten op de weg.

Een poosje rond getoerd en toen verder gezocht naar het dorpje. We zaten eindelijk op de goede weg, maar het viel niet mee om het te vinden. We zagen eindelijk een bordje met Upper Bankhead. Grote parkeerplaats er bij, dus dat leek goed. Wandelschoenen aan en GO! Dit bord maakte in elk geval duidelijk dat we in de goede buurt zaten.

Het pad door de bossen was stijl en we moesten vaak even stoppen om op adem te komen. Er leek geen dorp in zicht en we kwamen het Belgische stel tegen dat ik op de parkeerplaats ook al had gesproken. Zij hadden begrepen dat dit pad (anderhalf uur lopen) naar een uitzichtpunt over een meer leidde en dat Bankhead hier niet zat. Nu hadden we al menig meer gezien en vonden we het wat overdreven om nog eens anderhalf uur te moeten lopen voor weer een meer. Dus net als het Belgische stel, gingen ook wij maar weer terug. Even verderop hoorde ik een man en vrouw praten over Bankhead. Even gevraagd en Bankhead bleek een eindje terug aan de andere kant van de weg te zitten. Dus… daar naar toe. Wat bleek, de parkeerkeerplaats was afgesloten ivm asfalteren. ER was niemand aan het werk, maar toch zat de boel dicht. Marco reed er stiekum toch even op en keek gauw even naar de infoborden. In de verte zag ik een treinrail met iets er op en nog een ingezakt huisje, maar verder kon ik het zo niet zien. Aangezien we er eigenlijk niet mochten parkeren, toch maar weer weg gegaan en ook nergens langs de bergweg was de mogelijkheid om de camper neer te zetten. Jammer, maar helaas! Geen Bankhead. We toerden wat verder en zagen de Banff Gondola en besloten daar heen te gaan. Bijna 120 dollar lichter, schoten we in 7 minuten de 900 meter hoge berg op. Het uitzicht over Banff, het dal en de bergen was wederom geweldig.

Boven aangekomen in het grote Mountaintop experience centre gelijk maar begonnen aan de wandeling naar de top van Sulphur Mountain. Daar bovenop zat een oud Cosmic Ray Station.

Iets van onderzoek naar de straling en energie die uit het heelal komt, als ik me niet vergis. De weg er naar toe bestond uit vlonders en trappen en was prima te doen. Maar man!!! Wat was het koud. De wind gierde om ons heen en het sneeuwde zowaar! Das toch ook wel weer een aparte ervaring!

Terug in het Centre een bakkie koffie gehad, wat rond gekeken en toen weer met de Gondola naar beneden. Het was zeker de moeite waard.

Toen maar eens een parkeerplek gezocht in Banff, want we hadden ongelofelijk trek in een hamburger van de Mc Donalds. Dat en een bakkie Poutine. Ik ga zeker proberen dat thuis te maken!

Nog wat rond geneusd en zowaar… we vonden een nieuw Jaw Harp voor Marco. Blij als een kind! 😉

Toen terug naar de camping. We waren er wel klaar mee voor vandaag. Lekker gerelaxt in de camper, beetje aan lummelen en terwijl ik de verhaaltjes schrijf is Marco vast begonnen met het opruimen van de camper. Morgen naar Calgary, onze laatste dag. We hadden het er net nog over… weh hadden er nog wel 2 weken bij aan willen knopen. We hebben echt een geweldige tijd gehad hier. Maar goed, naar huis gaan is ook wel weer fijn. Eigen bed, eigen douche en alle lieve mensen weer dicht bij. Das ook wat waard. Voor nu, over en uit en morgen nog even met volle teugen genieten van onze laatste dag Canada!

Dinsdag 20 juni - Banff

Vanmorgen redelijk op tijd op en de boel klaar gemaakt voor vertrek. De route was wederom prachtig (het begint vast saai te worden dat ik dat steeds zeg) Weerskanten bergen met witte toppen en de rivier The Bow kronkelde om ons heen.

Onderweg ergens gestopt en terwijl Marco een tomaten soepje maakte heb ik buiten gezeten, een beetje foto’s maken van grondeekhoorns en genieten van het uitzicht.

Toen weer door naar Banff. We vonden snel een camping bij Tunnel Mountain in de buurt en boekten een plek voor twee nachten. De camper geïnstalleerd en de was maar eens gaan doen. De wasserette zat op loopafstand, dus dat was makkelijk en het was stralend weer. Toch enorm zonde van de tijd, die wassen draaien. Maar goed, een schone onderbroek is ook wel weer prettig.

Toen de was, zo’n anderhalf uur later klaar was, terug naar de camper. Het weer was ietsie minder stralen, maar nog steeds goed. We zijn naar de ingang van de camping gelopen om de shuttle naar het centrum te nemen. Wel zo handig, aangezien het ook hier niet makkelijk is om de camper te parkeren. We hebben de hele middag door het centrum gestruind. Het is hier leuk! Maar wat ik niet begrijp, is dat er de wereld aan souvenir winkels zijn die echt allemaal het zelfde verkopen.

We zagen dat er een bioscoop was en besloten naar de film Wonder Woman te gaan. We kochten een combi ticket inclusief popcorn en drinken. Dat konden we bij loket 2 ophalen…. Mensenkinder… wat duurde dat een eeuwigheid. Ik kreeg bijna de neiging om even achter die balie te springen en die enorme rij wachtende mensen weg te werken. Maar goed, we kwamen nog op tijd voor de film. Het was een leuke film en zo’n 2 uur later stonden we weer buiten…. In de stromende regen. We haasten ons naar de bushalte waar we een beetje konden schuilen. Daar hoorden we van een aardig stel uit New Brunswick dat de vorige bus vol zat en ze niet mee konden en dus een half uur hadden moeten wachten. Een kwartier later (en koud tot op het bot) zaten we in de bus. Gelukkig…. Plek genoeg.

Bij de camping aangekomen moesten we nog een aardig stukje lopen en kwamen drijfnat bij de camper. Gauw de kachel en droge kleren aan en opwarmen. Nog even relaxen en onder de wol. Morgen lekker geen wekker!!!

Maandag 19 juni - Lake Louise

Vanmorgen hadden we lekker uit willen slapen. Maar één of andere idioot stond om kwart over 8 voor onze camper te toeteren en het leek ook of er iemand op de camper klopte. Maar toen ik ging kijken, zag ik alleen een grote bus weg rijden. Dus al mopperend het bed weer in.

Om 9 uur klopte er weer iemand op de camper. Dus er maar uit. Het bleek een parkwachter te zijn die zei dat we op de verkeerde plek stonden. We hadden de eerste plek bij binnenkomst en waren voor het bordje met nummer 1 gaan staan. Maar wat bleek, dat was een plek voor grote bussen om te draaien. Wij hadden achter het bordje moeten gaan staan. Oeps…. Sorry. Dus gauw de camper op de plek en toen ook maar uit bed gebleven. Beetje opgeruimd, gedouched en toen maar eens richting Lake Louise gegaan. De parel van Canada, naar het schijnt. Aangekomen op bij de parkeerplaats, werden we weer terug gestuurd naar een shuttle bus, 5 km verderop. Zucht…..

Maar goed, daar aangekomen bleek dat het allemaal wel goed geregeld was en bovendien gratis (we blijven wel echte Nederlanders he! ;-)). We werden op de parkeerplaats ontvangen door Cowboy Jo, een ontzettend grappig man die het verkeer daar regelde en ons vertelde in welke bus we moesten stappen. Wederom kwamen we aan bij Lake Louise, dus maar eens kijken of dat echt zo mooi was als men zegt. Inderdaad… het is een prachtig turquoise meer tussen hoge bergen met op de berg achter het meer een gletsjer. Maar… natuurlijk is er een maar… het was zo druk met toeristen dat het moeilijk was om een foto te maken zonder er iemand bij op te zetten. We waren het er allebei over eens dat dit niet echt ons ding was.

Dus tijd voor koffie in het sjieke Fairmont hotel. Eindelijk weer een goed bakkie koffie en even goede wifi. Toen maar weer eens richting de shuttle bus gekuierd die ons naar het “centrumpje” van Lake Louise zou brengen, waar we over konden stappen in de shuttle naar de gondola’s. De gondola is eigenlijk een skilift, maar in de zomer kun je ook de berg op om bovenop te wandelen en de gondola staat er om bekend dat er in de zomer vaak beren lopen, wat natuurlijk geweldig is om te zien vanuit de kabelbaan.

Helaas…. Toen wij naar boven gingen waren de beren er natuurlijk niet. Maar het uitzicht was super mooi. Boven zijn we naar een soort museum gelopen waar van alles te zien was over de wilde dieren die er in dat gebied voorkomen. Daar wordt je dan wel weer duidelijk dat je echt voorzichtig moet zijn vanwege de grote populatie grizzly beren. Wat wel grappig is, is dat ik Terri vertelde dat er in Nederland eigenlijk geen levensgevaarlijke dieren zijn. Ze was daarover echt verbaast.

Naderhand nog even een bakkie koffie gedronken op het terras boven het museum met uitzicht op Lake Louise, het dal en de bergen. Toen weer met de kabelbaan naar beneden. Wederom geen beren helaas. Met de shuttle bus weer terug naar onze camper. De chauffeur van de bus zei dat hij net een een Grizzly met 2 jongen had gezien, maar die waren natuurlijk al weer weg toen wij er met de bus langs reden. Maar we besloten er met onze camper straks toch nog maar een keer weer langs te rijden. En zowaar…. Daar zat moeders op haar achterste in de berm en de twee jongen die aan het spelen waren. Zo aldergeweldigst om te zien!!! Ik heb snel een paar foto’s gemaakt, maar toen moesten we doorrijden van de parkwachter die de beren in de gaten hield. Toen we de camper een eindje verderop gekeerd hadden en weer terug reden, waren de beren weg. Maar dit hadden we toch maar weer mooi in de pocket!!!

Gas getankt, boodschappen gedaan en naar de camping. Daar een vuurtje gestookt en lang buiten gezeten. Het sputterde af en toe. Thuis zouden we al lang naar binnen zijn gegaan, maar hier bij het kampvuurtje blijf je dan toch gewoon buiten zitten. We hebben wat vlees op het vuur gebakken en lekker zitten lezen tot het donker werd. Nog even een kaartje leggen, wat zo onderhand vaste prik is en naar bedje toe. Het was weer een top dag! 😊

Zondag 18 juni - Colombia Icefields

Vanmorgen ons boeltje weer ingepakt en richting de Colombia Icefields gegaan. Een Gletsjer gebied ergens tussen Jasper en Banff. We gaan dus weer zuidelijker, maar wel door de Rockies, want die lopen helemaal door tot ergens in Amerika. Toch eens googelen tot hoe ver, maar daarvoor ben je internet nodig en dat hebben we nu niet.

Met een paar prachtige tussenstops bij de rivier en bij meren zien we langzamerhand de gletsjers verschijnen.

En niet veel later parkeren we ons huis bij het Colombia Icefield Centre. Een groot gebouw met restaurant, kaartverkoop, souvenirwinkel en natuurlijk een toeristen info punt. Het blijkt dat we op de parkeerplaats voor 17 dollar kunnen overnachten. Maar geen water, stroom of wc’s. We kijken wel hoe laat we hier klaar zijn. Gister hebben we onze kaartjes al online geboekt, dus we weten al dat we om 12 uur de icefields op gaan.

Eerst even door naar het restaurant voor een koffie. Dat hebben we namelijk nog niet gehad. Als we geen stroom hebben, kunnen we namelijk geen koffie zetten. Of we moeten de generator aan doen, maar dat kost zo’n 8 dollar per uur en maakt ook nogal wat kabaal. Dat willen we onze mede kampeerders ‘s morgens niet aan doen.

Dus koffie uit zo’n zelftap container. Tja… dan weet je eigenlijk al genoeg. Dus het was er weer één voor de top tien.

Om even voor 12 stonden we in de rij en konden we de bus in. Eerst een gewone bus die ons halverwege bracht en daar konden we in een soort bus op enorme wielen stappen. Deze bus kon namelijk over het ijs rijden. Het enige van het technische verhaal over de bus dat ik heb onthouden is dat het een 6 wiel aandrijving is en verder snapte ik er eerlijk gezegd niet zo veel van. Wel dat ie niet harder kon dan 18 km per uur. En dat was maar goed ook. Op een gegeven moment stegen we namelijk 34%!!!

De bus parkeerde op het ijs en we konden uitstappen. Stervens koud!!! Er was een stuk afgezet waarop we konden wandelen. Gletsjers zijn namelijk heel gevaarlijk om een wandeling op te maken vanwege smelt gaten en spleten. Tussen busladingen… laat ik ze Aziaten noemen probeerden we wat foto’s te maken en lagen dubbel van het lachen van de capriolen die deze Aziaten uithaalden om foto’s te maken. Liggend op het ijs notabene. Ik moet het gewoon even op de foto zetten! 😉

Maar buiten dat alles om was het wel een geweldig gezicht, al dat ijs! En we hebben nog even een slokje van het smeltwater genomen. Het smaakte prima.

Na een half uur (kats afgevroren) de bus weer in waar het temperatuurtje heerlijk was! Terug naar de gewone bussen en door naar de Glasier Skywalk.

Een pad langs de rotsen waarvan een stuk een glazen bodem heeft. Nu had ik al op zo’n glazen plaat gestaan in de Calgary Tower en wist dat ik er niet echt een fan van ben.

Maar goed, once in a life time… Bij de ingang kregen we een audio tour met allerlei info over de gletsjers en de omgeving en het uitzicht was prachtig. Diep onder ons liep de turquoise blauwe ….. rivier die hier en daar gevuld werd met watervallen. Achter ons, aan de andere kant van de weg liepen witte berggeiten. Die hadden we nog niet gezien tot nu toe. Toen waren we aangekomen bij de bocht met de bodem van glas. Ik moet gevoelsmatig wel even over een drempel heen, maar heb er gelopen.

De diepte onder je is haast niet te fotograferen en in het echt lijkt het zelfs onwerkelijk. Totdat ik een berggeit onder ons zag lopen en je weet dat je echt boven het ravijn hangt. Het was er wederom gevuld met busladingen Aziatische toeristen die ook hier weer al liggend op het glas met een selfie stick in de weer waren. Het blijft grappig.

Toen weer terug naar de bus en naar het Icefield Centre. We hadden reuzen honger en bestelden in het restaurant allebei een bison burger en een poutine. Bij de kassa konden we 60 dollar af tikken. Tot nu toe hebben we nog nergens zoveel hoeven te betalen voor een maaltje. Helaas waren dit ook de aller droogste hamburgers die we tot nu toe hebben gehad. Ik weet niet of bison vlees altijd zo droog is, of dat dat kwam doordat het er al een tijdje lag. Maar ik had mijn klikoterriër bij me, die ook mijn burger er bij op heeft gegeten. De poutine (ik weet niet of ik dat al verteld heb, maar dat is dus patat met gesmolten kaas en jus er over) was goed te eten. Gelukkig maar.

Naar de camper en besloten dat we toch nog maar een eind gingen rijden. Het was net 3 uur geweest, dus nog tijd zat. Hier en daar stopten we op de mooiste plekjes en tijdens een stop bij een rivier, vond Marco een pannetje en ging daarmee goud zoeken. Helaas... niks gevonden. Dus we komen de 24ste gewoon naar huis! ;-)

En zoals het heel vaak bij ons gaat, geen camping te bekennen. Tot Banff was het nog zo’n 180 km geloof ik, maar je rijd dan echt door de bergen waar geen huizen staan of wat dan ook. Dus ook geen campground. Eindelijk vonden we er één. Musquito Creek…. Dat zou dus niet buiten zitten worden. Maar helaas, er was nog 1 plekje vrij waar onze camper niet op paste. Dus maar weer door. Uiteindelijk kwamen we bij Lake Louise, waar we de eerste beste campground op zijn gereden en een plekje zonder stroom en water vonden. Maar dat gaf niks. Er wordt hier wel enorm gewaarschuwd voor beren. Zowel Grizzly als zwarte beren. Het schijnt dat die hier dwars door dal hun route hebben . Het tenten gedeelte van deze camping is zelfs afgeschermd met een hek op stroom. Dat hebben we nog niet eerder gezien.

Ons plekje ligt vlak naast het spoor waar vanavond menig goederen trein langs reed. Eén had zelfs 200 wagons!!! Het was een heerlijk relaxte avond met menig potje kaarten. En nu is het tijd om onder de wol te gaan. We zijn het er wel over eens dat Canada toch wel een MEGA mooi land is!!!

Zaterdag 17 juni - Whistler Mountain

Vanmorgen werd ik wakker omdat ik het koud had. Dat gebeurt me niet gauw! De kachel in de camper aan gedaan en nog maar even dicht tegen elkaar aan gekropen.

Om een uur of ongeveer half 11 reden we van de camping en direct door naar de Jasper Tramway die ongeveer 5 minuten achter de camping ligt. We moesten bijna een uur wachten voor we mee omhoog konden, maar met een bakkie Starbucks koffie er bij ging dat prima.

Om 12 uur konden we naar boven. Het bakkie zat prop vol, maar gelukkig duurde de reis het maar 7 minuten. Met een snelheid van 6 meter per seconde schoten we omhoog. In zo’n kabelbaan merk je die snelheid eigenlijk niet, alleen als er een tegenliggend bakkie voorbij komt, zie je dat het snel gaat.

Boven uitgestapt, waar het aanmerkelijk frisser was. Beneden stond dat het 9 graden was. Maar toen we echt achter het kabelbaan gebouw kwamen, voelde het toch stukken kouder. Er stond een gemeen koude en harde wind. Maar bikkels als we zijn, laten we ons daar niet door kisten en zo begonnen we aan de wandeling of hike, zoals ze dat hier noemen. 8 jaar geleden had ik dat ook gedaan en toen voelde het toch wel als een enorme overwinning dat ik helemaal naar het eind gelopen was. Maar toen was het ook een stuk aangenamer qua temperatuur.

Toen ik Marco aanwees tot waar ik toen gelopen had, zei hij direct: Dat ga ik echt niet doen hoor! Ben niet gek!!! Maar goed, zoals ik al zei, we begonnen aan onze wandeling. Flink steil en iedere 50 meter (of soms minder) hadden we de tong op de schoenen en moesten we gewoon even pauze nemen. Soms sneed de harde wind je de adem gewoon af en onze oren deden pijn van de kou. Muts op en verder…. En vooral genieten van het adembenemende uitzicht. Het is werkelijk niet te omschrijven hoe verschrikkelijk mooi het daar is. Rondom, in de verte, bergen met witte toppen. Ach…. Ik kan het wel proberen, maar zou echt niet weten hoe ik de woorden moet vinden om het te beschrijven. De foto’s geven wel een beetje een idee, maar kunnen nooit weer geven wat je voelt en denkt als je daar staat. Ondanks de snijdende wind voelde ik met helemaal gelukkig daar zo samen met mijn vriendje (die liep te mopperen dat hij geen bal begreep van mensen die voor hun plezier de Himalaya beklimmen 😉)

Na een stuk waarbij we veel moesten klimmen, werd het iets glooiender. Dat liep wat makkelijker, maar lag sneeuw op een stuk waar we door moesten en daar zakten we soms tot onze enkels in weg. Grappig hoor! Uiteindelijk kwamen we op het hoogste punt en het einde van het pad. Daar moesten we natuurlijk even een foto maken!

Maar ik wilde nog een stuk door, helemaal tot het einde van de bergkam, waar je niet verder kunt. Marco had zo z’n twijfels, maar kwam toch achter me aan. Al met al hebben we 2 uur gelopen om toto het eindpunt te komen. Daar nog even genoten van het uitzicht, een torentje gebouwd en toen weer terug. Dat ging natuurlijk een stuk makkelijker.

Aangekomen bij het kabelbaan gebouw, even naar het restaurant gegaan voor een welverdiende lunch, die goed smaakte. De koffie daar in tegen wedijvert om de eerste plaats in de top 3 van slechtste koffies van deze vakantie. Ik heb hem dan ook maar laten staan. Marco liet zich niet kennen en heeft hem helemaal op gedronken. Knap als je je bedenkt dat je hier een flink mok koffie krijgt en niet zo’n bescheiden bakkie als bij ons in Nederland.

Toen terug met de kabelbaan, kwartier wachten, 7 minuten afdalen en hoplakee… de camper in. We konden ons er van weerhouden om een dutje te gaan doen. En dat is maar goed ook...

Marco stelde voor om een eindje te gaan toeren in de buurt. Nu is het wegen netwerk om te toeren met een 10 meter lange camper hier wel wat beperkt. De onverharde wegen vallen dan al af. Maar niet getreurd. We zagen al gauw onze eerste berggeiten, gewoon langs de weg. Naast het dagelijkse portie herten natuurlijk.  We toerden langs Lake Edith, Lake Annette, Patricia Lake en Pyramid Lake en sloegen een weg in die na 5 km dood liep en besloten weer terug te rijden naar Jasper om nog even wat kip te halen bij de supermarkt. Zien we ineens een WOLF in de berm langs de weg lopen. Op de rem en camper aan de kant. Achter ons stopen ook allemaal auto’s. Het is schijnbaar niet geheel alledaags een wolf zich zo dicht bij de weg vertoont. De wolf, die de weg had over willen steken, liep door al die commotie weer terug het struikgewas in. Te laat om een foto te maken, maar zoooo geweldig dat we hem hebben gezien!

Nog even langs de supermarkt en op naar de camping. Daar de tanks nog even geleegd en het water bijgevuld onder toeziend oog van een groepje herten die wat liepen te grazen en op zo’n 25 meter van de Sani-dump in het gras lagen.

We vonden onze gereserveerde plek moeiteloos (telefonisch reserveren is niet echt een goed idee. Naast de belkosten, waarvoor jullie nog steeds geld kunnen doneren 😉, kost het gewoon $13,50 extra!!!!) en Marco parkeerde hem zonder problemen achteruit op ons plekkie. Hij wordt er steeds handiger in! We hebben heerlijk gerelaxt in ons huis op wielen, geschreven, gekookt en gekaart. Wat een heerlijk leven hebben we hier toch!

Vrijdag 16 juni - Maligne Lake

Laptop bijna leeg en de internet verbinding is traag, dus foto's komen nog!

Vandaag was het plan om naar Maligne Lake te gaan en daar met de boot naar Spirit Island te varen.

Zo gezegd, zo gedaan. De weg er naar toe was wederom prachtig, maar op een gegeven moment zag het bos er haast angstaanjagend uit. Zou het brand zijn geweest? Of de Pine Beetle? Even snel gestopt bij Medicin Lake.

Een meer dat in het voorjaar vol loopt met smeltwater en in de herfst leeg loopt door ondergrondse rivieren. Daar las ik dat er in 2015 onweer was geweest en dat de bliksem in de grond was geslagen. Daar heeft het een aantal dagen gesudderd om daarna uit te breken en in zo’n 20 dagen tijd heeft het een gigantisch hoeveelheid bos plat gebrand. Later hoorden we dat branden niet altijd slecht zijn voor het bos, maar dat is weer een andere verhaal.

Even verderop zag ik zowaar weer een bruine beer in de struiken. Op de rem natuurlijk en het dier kuierde de weg over. Het bleek een Grizzly te zijn! Die kun je herkennen aan de bult op hun schouders. Achter ons stopten ook auto’s en het beest trok zich daar niet zoveel van aan. Bleef half op de weg en half in de berm staan. Tot er een groep fietsers aan kwam (van die mensen die het leuk vinden om in een strak pakje een berg op te fietsen). De beer schrok van hen en dook gauw het struikgewas in. Super jammer, want ik stond net klaar met m’n fototoestel.  Maar we hadden wel een grizzly gezien!!!

Door naar Maligne Lake. Daar aangekomen konden we snel een parkeerplekje vinden. Naar de kaartjes verkoop waar we 153 dollar af konden aftikken! We hoefden maar een kwartiertje te wachten en konden toen aan boord.

Tijdens de tocht vertelde de reisleidster van alles over het meer. Zo hebben we geleerd dat het meer zijn naam heeft gekregen omdat een Franse priester destijds een rivier bij het meer moest oversteken en omdat hij het zo’n heftige oversteek vond vervloekte hij het meer wat in het frans iets is van Maligne (duivels of zo) en uiteindelijk is het meer zo gaan heten. Maar er is niets duivels aan het meer. Alleen dat het duivels koud is. Je kunt er niet zwemmen. Kom je te water dan zul je snel onderkoelen en wordt je er niet uit gehaald… tja, dan kun je het niet na vertellen dat je in een meer met prachtig turquoise blauw water hebt gezwommen. Die prachtige kleur komt overigens door het smeltwater van de gletsjer. De gletsjer schuurt als het waren over de rotsen. Het schuursel komt in het water en het zonlicht dat in het water schijnt wordt weerkaatst op dat stof en dat kaatst deze kleur terug. (ik weet niet of ik het helemaal goed uit leg, maar dat is wat ik er van heb begrepen)

Aangekomen bij het eiland hadden we een kwartier om foto’s te maken, rond te lopen en van het adem benemende uitzicht te genieten. Echt dit is toch wel een van de mooiste plekjes op aarde!

Toen weer terug met de boot en in het restaurant wat gegeten en gedronken. We zijn naar het Jasper gereden en hebben daar wat gewinkeld. Het is hier wel zo dat als je één souvenir winkel hebt gezien, je ze eindelijk allemaal hebt gezien. Maar goed, we hebben ze stug allemaal bekeken 😉 Uiteindelijk slaagde Marco er ook nog in om een jas te kopen. Een lekkere warme houthakkersbloesjas (mooi woord!) We zagen dat er een bioscoop was en besloten vanavond maar weer een filmpje te pakken, maar eerst een hapje eten bij de jasper Brewpub. Ik moet zeggen dat het wel goed smaakte, maar ik was nou niet echt vol toen ik mijn bord leeg had. Dat is wel nieuw hier. Hebben we nog niet eerder gehad. Toen naar de Bios waar we The Mummy gingen kijken. De bioscopen kunnen hier nog niet echt tippen aan die bij ons, maar het was een prima zaaltje. We hadden natuurlijk een grote bak popcorn en ik had een Sprite besteld. Nu komt dat net als bij ons uit zo’n kraantje, siroop met water aangelengd. Maar hier zit er veel chloor door het water, waardoor ik het fris dus echt niet te drinken vind. Ik heb het echt geprobeerd, maar ik krijg echt het idee dat ik uit de wc zit te drinken. Dus de Sprite maar laten staan en dorstig naar ons huisje op wielen gegaan. Even getankt en naar de camping. Dit keer de camping tegenover die van gister. Weer een park camping, wat inhoud dat we geen stroom en water hebben. Maar daar leren we inmiddels goed mee om gaan. Terug op de camping ben ik direct onder de wol gegaan. Morgen waarschijnlijk een flinke wandeling maken. Dus ik moet goed uitgerust zijn!

donderdag 15 juni - Jasper...here we come

Hè hè… eindelijk weer internet… en hoe…. Het kostte veel moeite, maar we hebben een internet tegoed op het skyroam apparaatje kunnen zetten (dat ik te leen heb van Marcello), want het ziet er naar uit dat we de komende dagen ook geen campings kunnen vinden met wifi. Maar goed, laat ik beginnen bij het begin.

Vanmorgen ging om half 9 de wekker. Nog even gesmokkeld tot 9 uur en toen toch maar rap d’r uit.

Om 10 uur waren we bij het restaurant en bestelden wederom een heerlijk ontbijtje. Ik had pancakes deze keer. Maar natuurlijk wel met bacon. Marco had er ook nog gebakken eieren bij. Het smaakte weer heerlijk.

En toen was het toch tijd om afscheid te nemen van Terri. Op de één of andere manier viel me dat toch wel zwaar. Eigenlijk weet je dat de kans wel heel groot is dat je elkaar nooit weer ziet. Maar we beloofden elkaar vaker te gaan schrijven, maar zeiden ook dat het daar vaak niet van komt. Maar goed, daar gingen we…..

Nog even in Prince George langs een scrapbookwinkel waar ik gister niet aan toe was gekomen, de tank vol gegooid en toen op naar Mc Bride. Een klein plaatsje ergens tussen Prince George en Jasper.

De weg werd steeds mooier en al gauw zagen we de besneeuwde toppen van de Rocky’s. Het mobiel bereik hield gauw op en zelfs de tom tom raakte het spoor bijster. Nu zou het ook wel heel erg knap zijn om daar te verdwalen. Het was één lange weg en de afslagen die er waren liepen meestal naar een huisje of naar een onverhard pad, het bos in.

Hier en daar zagen we een hert, een moose en zelfs een coyote die aan de rand van de weg stond te snuffelen. Zo af en toe stopten we om waterval te bekijken of even de benen te strekken. En toen was daar Mc Bride, een kneuterig klein plaatsje langs het spoor.

We hebben de camper bij het stationnetje geparkeerd en daar een bakkie koffie gedronken. In het station zat ook een toeristen informatie centrum. Echt ieder plaatsje heeft dat, al is het nog zo klein en stelt het eigenlijk niet zoveel voor.

We hadden de koffie net gekregen, of er kwam een goederen trein langs. Ik begon te tellen, maar bij 38 ben ik maar gestopt. Er kwam geen einde aan. Na de koffie nog even door het dorpje gereden. Het was inmiddels 14.00 uur en we besloten toch door te rijden naar Jasper. Op de kaart zag ik al dat we gauw bij Mount Robson zouden zijn. De aller hoogste berg van de Canadese Rocky Mountains. De top lag helemaal in de wolken, dus we konden niet zien hoe hoog hij echt was. Maar het uitzicht was echt onbeschrijfelijk mooi! Natuurlijk even gestopt en foto’s gemaakt en toen weer verder.

Tegen een uur of 8 waren we in Jasper. Hier kun je de camper net buiten het centrum parkeren. (Heel wat beter voor elkaar dan in Victoria) We zijn op zoek gegaan naar het toeristen info centrum om te vragen naar een full hookup camping (riool, stroom en hopelijk wifi) Er waren er 2, maar geen van beide wifi. Bij de eerste stond een lange rij campers te wachten, dus door naar de tweede. Daar waren we direct aan de beurt, maar een plekje vinden was nogal een probleem. We kregen een plek voor één nacht, zonder stroom en water. Gelukkig was er voor op de camping een Sani-dump. Een plek waar je je afvalwater tanks kunt legen en schoon water kunt bijvullen.

We zijn toen gaan eten. Soepie uit blik en ook spaghetti met meatballs uit blik. Dat laatste was niet echt iets wat ik vaker zal gaan eten, maar na een paar happen smaakte het eigenlijk ook wel. Wat brood er bij, bacon die op moest opgebakken en als toetje hadden we ijs. Marco had inmiddels de wifi voor elkaar gekregen en toen ben ik maar eens bezig gegaan met het bijwerken van het blog. En nu is het al bijna 12 uur en moeten we nodig naar bed. Morgen vroeg dag met veel op het programma. Dus ik ga deze nog ff op het wereld wijde web knallen en dan onder de wol. De foto’s doen we er een andere keer wel bij.

Oja, ik heb nog gekeken of ik zelf kon reageren op het blog, maar ook mij lukte dat niet. Maar in elk geval bedankt voor de lieve appjes! XXX

Woensdag 14 juni - Prince George

Vanmorgen dus lekker uitgeslapen. Terri was al naar het werk en de kids al naar school. Dus aangekleed en direct naar The Heart Wheel-inn gereden, het restaurant waar Terri werkt.

Het deed ons wel een beetje denken aan een truckers restaurant. We hebben daar allebei bacon & eggs besteld en het is hier dus gewoon dat je er gebakken aardappelen bij krijgt. Je kunt zelfs een steak als ontbijt krijgen. Terri vertelde dat dat vooral voor de houthakkers is, die veel zwaar werk moeten doen.

We wilden afrekenen, maar dat dat mocht niet. Volgens Terri was dat al geregeld. Echt ze is zo ontzettend aardig en gastvrij! We spraken af dat we haar en de jongens vanavond mee zouden nemen naar Boston Pizza en tegen 5 uur bij hen zouden zijn.

Nu tijd voor de was. Terri had het adres van de wasserette voor ons opgezocht en binnen no time waren we er. Genoeg wasmachines om ons er 4 toe te eigenen. Na een half uur de boel in de droger en na weer een half uur hadden we alles droog en opgevouwen en waren we zo’n 25 dollar lichter!

Toen tijd om te shoppen. Marco naar de hardware store om zich nog even te vergapen aan allerlei mooi gereedschap en ik naar Michaels om nog even een bak geld uit geven 😉 Daarna samen naar een Harley Davidson winkel om te kijken voor een jas voor Marco. Helaas was er niet één bij die mooi was en dan ook nog goed zat.

Inmiddels was het half 5 en reden we terug naar Terri’s huis. Binnen de DJ en Danial ontmoet (die lagen gisteren al in bed) en even bij gekletst. Toen op naar de Pizzeria. We hebben er heerlijk (en te veel) gegeten. Maar ja, wat wil je als je als voorgerecht een berg nacho’s krijgt!!!

Na het eten nog even bijgekletst bij Terri in huis en afgesproken dat we morgen nog even een ontbijtje bij haar op het werk gaan doen, voor we verder reizen.

Nu in de camper en alle verhalen weer bijgewerkt en tijd voor een slapie!

Dinsdag 13 juni - Barkerville

Vanmorgen naar Barkerville, waar we binnen 10 minuten waren. Het was rustig bij het park en konden makkelijk een parkeerplaats vinden.

In het entree gebouw hadden we eindelijk weer internet, maar nog steeds geen mobiel bereik. Even het thuisfront laten weten dat alles oké met ons is, maar geen tijd om het blog bij te werken, want het was tijd om het historische park in te gaan.

Barkerville was een oud goudzoekers dorp, dat ze nu in ere hebben hersteld en waar je kunt zien hoe het leven er zo’n 150 jaar geleden aan toe ging in zo’n dorp. Er liepen overal acteurs en er waren leuke winkeltjes waar ze o.a ouderwets snoep, gouden sieraden, kleding en goudzoekers benodigdheden verkochten. We zijn nog naar de theater voorstelling geweest. We vonden het leuk, maar het duurde een beetje lang en er werd erg veel gezongen (wel heel goed overigens). We hebben het nog even met elkaar besproken, maar ik denk dat het niet op prijs werd gesteld als we onder de banken door naar buiten waren gekropen.

Ook kwamen we nog bij de fotograaf langs. Daar kon je in western stijl op de foto. Net als in het pony park eigenlijk. Maar hier is het echt! Het koste me enige overredingskracht, maar ik kreeg Marco zover dat hij daar wel met me op de foto wou. We hebben verschrikkelijk gelachen en we vonden de foto echt geweldig leuk! Die krijgt zeker een mooi plekje aan de muur. 😊

Nu ik dit schrijf, zit Marco tegenover me te oefenen op de Jaw Harp. Die hebben we daar gekocht. Ik ga proberen de video te downloaden, maar mocht dat niet lukken dan zou ik zeggen; google maar even wat een jaw harp is. En ik denk dat Marco dat zelf ook beter even kan doen, want hij bakt er nog niet zo veel van!

Al met al zijn we de hele dag in het park geweest en het was echt leuk en zeer de moeite waard. Tegen half 5 zaten we weer in de camper en zijn we richting Quesnel gereden, wat ongeveer anderhalf uur rijden was. We zagen zowaar een moose staan. Helaas was het er één zonder prachtig gewei, maar toch… die kunnen we ook weer afstrepen van ons lijstje. We kwamen op een T-splitsing. Links terug naar Quesnel, rechts naar Prince George. We besloten het laatste en maar zien hoe ver we zouden komen. Het viel reuze mee en tegen half 8 waren we in Prince George. Even bij de Tim wat gegeten en Terri gebeld of ze de volgende dag tijd had. Ze vroeg of we al een camping hadden, zo niet, dan mochten we wel bij haar op de oprit kamperen. Zo gezegd, zo gedaan. Tegen half 10 waren we bij haar. Super leuk om haar na 8 jaar weer te zien. Lyle, haar man, was helaas vandaag weer vertrokken voor het werk. Die moesten we haast zijn tegen gekomen onderweg.

Even bij gekletst en afgesproken dat we morgen bij haar op het werk komen ontbijten. En toen naar de camper waar we nog een paar potjes hebben gekaart. Morgen lekker uitslapen en vooral heeeeel veel was draaien.

Maandag 12 juni - Goldrush trail

Vanmorgen om kwart voor 8 opgestaan en om half 9 reden we de camping af. Even snel langs de Tim voor een koffie en rijden maar. We waren al snel bij het reparatie bedrijf en ik moet zeggen.. wat een super net bedrijf! Heel veel bedrijven hebben hier een de boel om het bedrijf heen niet strak voor elkaar (lees: bende) Maar dit was echt super super netjes. We liepen door naar het kantoortje en toen ik zei dat er gebeld was door Cruise Canada wist hij precies wie we waren en dat er lekkage was. We leverden de sleutels in en de camper werd direct binnen gezet en ze gingen er mee aan de gang. Wij bekeken intussen een paar trailers die buiten stonden. Het zijn van die caravan’s die ze achter op een pick up truck vast maken en loei groot zijn! Bij allemaal kon je de zijkanten uitschuiven, waardoor je heel veel ruimte hebt binnen. Een mini huis op wielen. Eéntje had zelfs een gashaard! Maar alles in donker bruin, dat dan weer wel.

Maar goed, we zijn nog even in het zonnetje gaan zitten en voor we het wisten kwamen ze ons vertellen dat het dak gemaakt was. Er was geen gat te zien, maar er leken scheurtjes te zitten in de rand van het raam (tenminste, dat begreep ik er uit) Ze hadden het allemaal gekit en wij konden onze reis weer vervolgen.

Door naar Quesnel. We zijn gestopt bij de toersiten info aan de rand van het centrum. Ik ben er even om een plattegrond gaan vragen. Terug in de camper wou Marco wel even een dutje doen en ik wou wel even een beetje shoppen. Dat shoppen viel helaas tegen. Er stond enorm veel leeg en de winkeltjes die er waren, vond ik een beetje tegenvallen. Toen op zoek naar Granville, een koffieshop waar ik al eerder was geweest en overheerlijke dutch apple pie had gehad. Het bleek er stervens druk te zijn. Ik zocht een plekje aan een tafeltje dat nog leeg was en wachtte tot ik ongeveer een ons woog. Er kwam een jongen aan om tafels af te ruimen (duidelijk iemand met een job-coach plek) Ik vroeg hem of ze aan tafel kwamen om de bestelling op te nemen. Nee, ik moest in de rij gaan staan (je kunt hier overal ook koffie to go halen in dit soort tentjes, dus ik dacht dat de mensen in de rij een koffie kwamen halen) De rij was enorm lang en het was nogal warm binnen. Dat deed me besluiten om toch maar terug te gaan naar de camper. Ik had het centrum van Quesnel wel gezien!

We besloten naar Barkerville te rijden. Een nagebouwd dorp uit de goudzoekers tijd, wat nu één van de grootste attracties in deze omgeving is. Het ligt aan een bochtige doodlopende weg van zo’n 62 km. We zouden er te laat aan komen om nog naar binnen te gaan, maar we besloten daar in de buurt dan een camping te zoeken. En ik herinnerde me nog een leuk dorpje dat er vlak voor lag. Dus…. Rijden maar.

De weg er naar toe was mooi. Bos afgewisseld met moerassig gebied. Hier had ik 8 jaar geleden m’n enige Moose (eland) gezien. Dus we speurden de omgeving af. Helaas, geen enkel Moose te bekennen. Wel herten… die zie je hier elke dag wel.

Het is hier blijkbaar nog steeds goudzoekersgebied, want toen we de weg af gingen om een oude begraafplaats te bekijken zagen we een afgraving met machines die we van het goudzoekers programma op discovery kennen. En overal bordjes met “verboden toegang”.

Het dorpje Wells dat ik me nog herinnerde en zichzelf op borden langs de weg aanprijst als kunstenaarsdorp, bleek nogal tegen te vallen. De kleurrijke huisjes zagen er bijna allemaal verlaten uit. Het koffiezaakje waar ik naar op zoek was, zat dicht en toen we besloten nog even in de general store annex koffie huis en pub te gaan kijken, kreeg ik last van een lachkriebel. Het leek net een grote stal die was leeg gehaald en waar men stelling in had gezet voor het verkopen van levensmiddelen (ik keek stiekum even of een aantal dingen nog wel houdbaar waren, het zag er namelijk uit dat het er al jaren lag. Maar dat was dus niet het geval), knustelwerken van hoefijzers, en allerlei dingen die je nodig zou kunnen zijn in en om het huis. De koffie hoek bestond uit een tafel met een paar koffie automaten er op en de pub was nergens te bekennen. Dus de camper maar weer in voor de laatste 5 km naar Barkerville en weer terug om een camping te zoeken die ons aanstond. En zomaar ineens zat er een zwarte beer aan de kant van de weg, bij een oprit naar een goudzoek afgraving. We parkeerden de camper en hij zat nog geen 20 meter bij ons vandaan. Het was een klein beertje vond ik, niet echt angstaanjagend. Maar toch groot genoeg om mooi in de auto te blijven zitten. Prachtig om te zien hoe dat beest gewoon een beetje liep te grazen in de berm en zich totaal niets van ons aantrok. Er stopte nog een auto en die reed een stuk de oprit op, draaide en kwam even later naast ons staan. Of we de grote beer wel hadden gezien die boven zat (in het Duits) Wij dus een stukje verder met de camper en daar zat mama (bleek dus) Die was een aanzienlijk stuk groter en eerlijk gezegd ook een stuk angstaanjagender. Mama hielt het jong van een afstandje in de gaten en ging er lekker bij liggen. Het is zo geweldig om deze beesten van zo dichtbij mee te maken en dan ook nog in het wild. Heel anders dan de dierentuin. Eigenlijk zitten wij nu gevangen, want uitstappen is niet echt een goed idee.

Even later liep ze uit het zicht en besloten wij door te rijden naar de Campground. Weer een park, maar dit keer wel met stoom. We mogen morgen betalen als we bij Barkerville zijn zei de mevrouw in het kantoortje. Bijzonder hoe dat hier allemaal in goed vertrouwen gaat.

De boel geïnstalleerd en nog even een stukje gelopen hier in het bos, maar we hadden de lol er gauw af. Zo verschrikkelijk veel muggen! En Marco is al een paar keer gestoken. Geen idee waardoor, maar hij heeft een hele dikke pols waar hij behoorlijk last van heeft helaas.

En nu dus lekker in de camper. We gaan zo spaghetti maken en daarna vast een potje kaarten of Yathzee doen, want dat hebben we gisteren gekocht. Je moet toch wat als er geen internet is he! 😉