Maandag 12 juni - Goldrush trail

Vanmorgen om kwart voor 8 opgestaan en om half 9 reden we de camping af. Even snel langs de Tim voor een koffie en rijden maar. We waren al snel bij het reparatie bedrijf en ik moet zeggen.. wat een super net bedrijf! Heel veel bedrijven hebben hier een de boel om het bedrijf heen niet strak voor elkaar (lees: bende) Maar dit was echt super super netjes. We liepen door naar het kantoortje en toen ik zei dat er gebeld was door Cruise Canada wist hij precies wie we waren en dat er lekkage was. We leverden de sleutels in en de camper werd direct binnen gezet en ze gingen er mee aan de gang. Wij bekeken intussen een paar trailers die buiten stonden. Het zijn van die caravan’s die ze achter op een pick up truck vast maken en loei groot zijn! Bij allemaal kon je de zijkanten uitschuiven, waardoor je heel veel ruimte hebt binnen. Een mini huis op wielen. Eéntje had zelfs een gashaard! Maar alles in donker bruin, dat dan weer wel.

Maar goed, we zijn nog even in het zonnetje gaan zitten en voor we het wisten kwamen ze ons vertellen dat het dak gemaakt was. Er was geen gat te zien, maar er leken scheurtjes te zitten in de rand van het raam (tenminste, dat begreep ik er uit) Ze hadden het allemaal gekit en wij konden onze reis weer vervolgen.

Door naar Quesnel. We zijn gestopt bij de toersiten info aan de rand van het centrum. Ik ben er even om een plattegrond gaan vragen. Terug in de camper wou Marco wel even een dutje doen en ik wou wel even een beetje shoppen. Dat shoppen viel helaas tegen. Er stond enorm veel leeg en de winkeltjes die er waren, vond ik een beetje tegenvallen. Toen op zoek naar Granville, een koffieshop waar ik al eerder was geweest en overheerlijke dutch apple pie had gehad. Het bleek er stervens druk te zijn. Ik zocht een plekje aan een tafeltje dat nog leeg was en wachtte tot ik ongeveer een ons woog. Er kwam een jongen aan om tafels af te ruimen (duidelijk iemand met een job-coach plek) Ik vroeg hem of ze aan tafel kwamen om de bestelling op te nemen. Nee, ik moest in de rij gaan staan (je kunt hier overal ook koffie to go halen in dit soort tentjes, dus ik dacht dat de mensen in de rij een koffie kwamen halen) De rij was enorm lang en het was nogal warm binnen. Dat deed me besluiten om toch maar terug te gaan naar de camper. Ik had het centrum van Quesnel wel gezien!

We besloten naar Barkerville te rijden. Een nagebouwd dorp uit de goudzoekers tijd, wat nu één van de grootste attracties in deze omgeving is. Het ligt aan een bochtige doodlopende weg van zo’n 62 km. We zouden er te laat aan komen om nog naar binnen te gaan, maar we besloten daar in de buurt dan een camping te zoeken. En ik herinnerde me nog een leuk dorpje dat er vlak voor lag. Dus…. Rijden maar.

De weg er naar toe was mooi. Bos afgewisseld met moerassig gebied. Hier had ik 8 jaar geleden m’n enige Moose (eland) gezien. Dus we speurden de omgeving af. Helaas, geen enkel Moose te bekennen. Wel herten… die zie je hier elke dag wel.

Het is hier blijkbaar nog steeds goudzoekersgebied, want toen we de weg af gingen om een oude begraafplaats te bekijken zagen we een afgraving met machines die we van het goudzoekers programma op discovery kennen. En overal bordjes met “verboden toegang”.

Het dorpje Wells dat ik me nog herinnerde en zichzelf op borden langs de weg aanprijst als kunstenaarsdorp, bleek nogal tegen te vallen. De kleurrijke huisjes zagen er bijna allemaal verlaten uit. Het koffiezaakje waar ik naar op zoek was, zat dicht en toen we besloten nog even in de general store annex koffie huis en pub te gaan kijken, kreeg ik last van een lachkriebel. Het leek net een grote stal die was leeg gehaald en waar men stelling in had gezet voor het verkopen van levensmiddelen (ik keek stiekum even of een aantal dingen nog wel houdbaar waren, het zag er namelijk uit dat het er al jaren lag. Maar dat was dus niet het geval), knustelwerken van hoefijzers, en allerlei dingen die je nodig zou kunnen zijn in en om het huis. De koffie hoek bestond uit een tafel met een paar koffie automaten er op en de pub was nergens te bekennen. Dus de camper maar weer in voor de laatste 5 km naar Barkerville en weer terug om een camping te zoeken die ons aanstond. En zomaar ineens zat er een zwarte beer aan de kant van de weg, bij een oprit naar een goudzoek afgraving. We parkeerden de camper en hij zat nog geen 20 meter bij ons vandaan. Het was een klein beertje vond ik, niet echt angstaanjagend. Maar toch groot genoeg om mooi in de auto te blijven zitten. Prachtig om te zien hoe dat beest gewoon een beetje liep te grazen in de berm en zich totaal niets van ons aantrok. Er stopte nog een auto en die reed een stuk de oprit op, draaide en kwam even later naast ons staan. Of we de grote beer wel hadden gezien die boven zat (in het Duits) Wij dus een stukje verder met de camper en daar zat mama (bleek dus) Die was een aanzienlijk stuk groter en eerlijk gezegd ook een stuk angstaanjagender. Mama hielt het jong van een afstandje in de gaten en ging er lekker bij liggen. Het is zo geweldig om deze beesten van zo dichtbij mee te maken en dan ook nog in het wild. Heel anders dan de dierentuin. Eigenlijk zitten wij nu gevangen, want uitstappen is niet echt een goed idee.

Even later liep ze uit het zicht en besloten wij door te rijden naar de Campground. Weer een park, maar dit keer wel met stoom. We mogen morgen betalen als we bij Barkerville zijn zei de mevrouw in het kantoortje. Bijzonder hoe dat hier allemaal in goed vertrouwen gaat.

De boel geïnstalleerd en nog even een stukje gelopen hier in het bos, maar we hadden de lol er gauw af. Zo verschrikkelijk veel muggen! En Marco is al een paar keer gestoken. Geen idee waardoor, maar hij heeft een hele dikke pols waar hij behoorlijk last van heeft helaas.

En nu dus lekker in de camper. We gaan zo spaghetti maken en daarna vast een potje kaarten of Yathzee doen, want dat hebben we gisteren gekocht. Je moet toch wat als er geen internet is he! 😉