Zondag 18 juni - Colombia Icefields

Vanmorgen ons boeltje weer ingepakt en richting de Colombia Icefields gegaan. Een Gletsjer gebied ergens tussen Jasper en Banff. We gaan dus weer zuidelijker, maar wel door de Rockies, want die lopen helemaal door tot ergens in Amerika. Toch eens googelen tot hoe ver, maar daarvoor ben je internet nodig en dat hebben we nu niet.

Met een paar prachtige tussenstops bij de rivier en bij meren zien we langzamerhand de gletsjers verschijnen.

En niet veel later parkeren we ons huis bij het Colombia Icefield Centre. Een groot gebouw met restaurant, kaartverkoop, souvenirwinkel en natuurlijk een toeristen info punt. Het blijkt dat we op de parkeerplaats voor 17 dollar kunnen overnachten. Maar geen water, stroom of wc’s. We kijken wel hoe laat we hier klaar zijn. Gister hebben we onze kaartjes al online geboekt, dus we weten al dat we om 12 uur de icefields op gaan.

Eerst even door naar het restaurant voor een koffie. Dat hebben we namelijk nog niet gehad. Als we geen stroom hebben, kunnen we namelijk geen koffie zetten. Of we moeten de generator aan doen, maar dat kost zo’n 8 dollar per uur en maakt ook nogal wat kabaal. Dat willen we onze mede kampeerders ‘s morgens niet aan doen.

Dus koffie uit zo’n zelftap container. Tja… dan weet je eigenlijk al genoeg. Dus het was er weer één voor de top tien.

Om even voor 12 stonden we in de rij en konden we de bus in. Eerst een gewone bus die ons halverwege bracht en daar konden we in een soort bus op enorme wielen stappen. Deze bus kon namelijk over het ijs rijden. Het enige van het technische verhaal over de bus dat ik heb onthouden is dat het een 6 wiel aandrijving is en verder snapte ik er eerlijk gezegd niet zo veel van. Wel dat ie niet harder kon dan 18 km per uur. En dat was maar goed ook. Op een gegeven moment stegen we namelijk 34%!!!

De bus parkeerde op het ijs en we konden uitstappen. Stervens koud!!! Er was een stuk afgezet waarop we konden wandelen. Gletsjers zijn namelijk heel gevaarlijk om een wandeling op te maken vanwege smelt gaten en spleten. Tussen busladingen… laat ik ze Aziaten noemen probeerden we wat foto’s te maken en lagen dubbel van het lachen van de capriolen die deze Aziaten uithaalden om foto’s te maken. Liggend op het ijs notabene. Ik moet het gewoon even op de foto zetten! 😉

Maar buiten dat alles om was het wel een geweldig gezicht, al dat ijs! En we hebben nog even een slokje van het smeltwater genomen. Het smaakte prima.

Na een half uur (kats afgevroren) de bus weer in waar het temperatuurtje heerlijk was! Terug naar de gewone bussen en door naar de Glasier Skywalk.

Een pad langs de rotsen waarvan een stuk een glazen bodem heeft. Nu had ik al op zo’n glazen plaat gestaan in de Calgary Tower en wist dat ik er niet echt een fan van ben.

Maar goed, once in a life time… Bij de ingang kregen we een audio tour met allerlei info over de gletsjers en de omgeving en het uitzicht was prachtig. Diep onder ons liep de turquoise blauwe ….. rivier die hier en daar gevuld werd met watervallen. Achter ons, aan de andere kant van de weg liepen witte berggeiten. Die hadden we nog niet gezien tot nu toe. Toen waren we aangekomen bij de bocht met de bodem van glas. Ik moet gevoelsmatig wel even over een drempel heen, maar heb er gelopen.

De diepte onder je is haast niet te fotograferen en in het echt lijkt het zelfs onwerkelijk. Totdat ik een berggeit onder ons zag lopen en je weet dat je echt boven het ravijn hangt. Het was er wederom gevuld met busladingen Aziatische toeristen die ook hier weer al liggend op het glas met een selfie stick in de weer waren. Het blijft grappig.

Toen weer terug naar de bus en naar het Icefield Centre. We hadden reuzen honger en bestelden in het restaurant allebei een bison burger en een poutine. Bij de kassa konden we 60 dollar af tikken. Tot nu toe hebben we nog nergens zoveel hoeven te betalen voor een maaltje. Helaas waren dit ook de aller droogste hamburgers die we tot nu toe hebben gehad. Ik weet niet of bison vlees altijd zo droog is, of dat dat kwam doordat het er al een tijdje lag. Maar ik had mijn klikoterriër bij me, die ook mijn burger er bij op heeft gegeten. De poutine (ik weet niet of ik dat al verteld heb, maar dat is dus patat met gesmolten kaas en jus er over) was goed te eten. Gelukkig maar.

Naar de camper en besloten dat we toch nog maar een eind gingen rijden. Het was net 3 uur geweest, dus nog tijd zat. Hier en daar stopten we op de mooiste plekjes en tijdens een stop bij een rivier, vond Marco een pannetje en ging daarmee goud zoeken. Helaas... niks gevonden. Dus we komen de 24ste gewoon naar huis! ;-)

En zoals het heel vaak bij ons gaat, geen camping te bekennen. Tot Banff was het nog zo’n 180 km geloof ik, maar je rijd dan echt door de bergen waar geen huizen staan of wat dan ook. Dus ook geen campground. Eindelijk vonden we er één. Musquito Creek…. Dat zou dus niet buiten zitten worden. Maar helaas, er was nog 1 plekje vrij waar onze camper niet op paste. Dus maar weer door. Uiteindelijk kwamen we bij Lake Louise, waar we de eerste beste campground op zijn gereden en een plekje zonder stroom en water vonden. Maar dat gaf niks. Er wordt hier wel enorm gewaarschuwd voor beren. Zowel Grizzly als zwarte beren. Het schijnt dat die hier dwars door dal hun route hebben . Het tenten gedeelte van deze camping is zelfs afgeschermd met een hek op stroom. Dat hebben we nog niet eerder gezien.

Ons plekje ligt vlak naast het spoor waar vanavond menig goederen trein langs reed. Eén had zelfs 200 wagons!!! Het was een heerlijk relaxte avond met menig potje kaarten. En nu is het tijd om onder de wol te gaan. We zijn het er wel over eens dat Canada toch wel een MEGA mooi land is!!!