Zaterdag 17 juni - Whistler Mountain

Vanmorgen werd ik wakker omdat ik het koud had. Dat gebeurt me niet gauw! De kachel in de camper aan gedaan en nog maar even dicht tegen elkaar aan gekropen.

Om een uur of ongeveer half 11 reden we van de camping en direct door naar de Jasper Tramway die ongeveer 5 minuten achter de camping ligt. We moesten bijna een uur wachten voor we mee omhoog konden, maar met een bakkie Starbucks koffie er bij ging dat prima.

Om 12 uur konden we naar boven. Het bakkie zat prop vol, maar gelukkig duurde de reis het maar 7 minuten. Met een snelheid van 6 meter per seconde schoten we omhoog. In zo’n kabelbaan merk je die snelheid eigenlijk niet, alleen als er een tegenliggend bakkie voorbij komt, zie je dat het snel gaat.

Boven uitgestapt, waar het aanmerkelijk frisser was. Beneden stond dat het 9 graden was. Maar toen we echt achter het kabelbaan gebouw kwamen, voelde het toch stukken kouder. Er stond een gemeen koude en harde wind. Maar bikkels als we zijn, laten we ons daar niet door kisten en zo begonnen we aan de wandeling of hike, zoals ze dat hier noemen. 8 jaar geleden had ik dat ook gedaan en toen voelde het toch wel als een enorme overwinning dat ik helemaal naar het eind gelopen was. Maar toen was het ook een stuk aangenamer qua temperatuur.

Toen ik Marco aanwees tot waar ik toen gelopen had, zei hij direct: Dat ga ik echt niet doen hoor! Ben niet gek!!! Maar goed, zoals ik al zei, we begonnen aan onze wandeling. Flink steil en iedere 50 meter (of soms minder) hadden we de tong op de schoenen en moesten we gewoon even pauze nemen. Soms sneed de harde wind je de adem gewoon af en onze oren deden pijn van de kou. Muts op en verder…. En vooral genieten van het adembenemende uitzicht. Het is werkelijk niet te omschrijven hoe verschrikkelijk mooi het daar is. Rondom, in de verte, bergen met witte toppen. Ach…. Ik kan het wel proberen, maar zou echt niet weten hoe ik de woorden moet vinden om het te beschrijven. De foto’s geven wel een beetje een idee, maar kunnen nooit weer geven wat je voelt en denkt als je daar staat. Ondanks de snijdende wind voelde ik met helemaal gelukkig daar zo samen met mijn vriendje (die liep te mopperen dat hij geen bal begreep van mensen die voor hun plezier de Himalaya beklimmen 😉)

Na een stuk waarbij we veel moesten klimmen, werd het iets glooiender. Dat liep wat makkelijker, maar lag sneeuw op een stuk waar we door moesten en daar zakten we soms tot onze enkels in weg. Grappig hoor! Uiteindelijk kwamen we op het hoogste punt en het einde van het pad. Daar moesten we natuurlijk even een foto maken!

Maar ik wilde nog een stuk door, helemaal tot het einde van de bergkam, waar je niet verder kunt. Marco had zo z’n twijfels, maar kwam toch achter me aan. Al met al hebben we 2 uur gelopen om toto het eindpunt te komen. Daar nog even genoten van het uitzicht, een torentje gebouwd en toen weer terug. Dat ging natuurlijk een stuk makkelijker.

Aangekomen bij het kabelbaan gebouw, even naar het restaurant gegaan voor een welverdiende lunch, die goed smaakte. De koffie daar in tegen wedijvert om de eerste plaats in de top 3 van slechtste koffies van deze vakantie. Ik heb hem dan ook maar laten staan. Marco liet zich niet kennen en heeft hem helemaal op gedronken. Knap als je je bedenkt dat je hier een flink mok koffie krijgt en niet zo’n bescheiden bakkie als bij ons in Nederland.

Toen terug met de kabelbaan, kwartier wachten, 7 minuten afdalen en hoplakee… de camper in. We konden ons er van weerhouden om een dutje te gaan doen. En dat is maar goed ook...

Marco stelde voor om een eindje te gaan toeren in de buurt. Nu is het wegen netwerk om te toeren met een 10 meter lange camper hier wel wat beperkt. De onverharde wegen vallen dan al af. Maar niet getreurd. We zagen al gauw onze eerste berggeiten, gewoon langs de weg. Naast het dagelijkse portie herten natuurlijk.  We toerden langs Lake Edith, Lake Annette, Patricia Lake en Pyramid Lake en sloegen een weg in die na 5 km dood liep en besloten weer terug te rijden naar Jasper om nog even wat kip te halen bij de supermarkt. Zien we ineens een WOLF in de berm langs de weg lopen. Op de rem en camper aan de kant. Achter ons stopen ook allemaal auto’s. Het is schijnbaar niet geheel alledaags een wolf zich zo dicht bij de weg vertoont. De wolf, die de weg had over willen steken, liep door al die commotie weer terug het struikgewas in. Te laat om een foto te maken, maar zoooo geweldig dat we hem hebben gezien!

Nog even langs de supermarkt en op naar de camping. Daar de tanks nog even geleegd en het water bijgevuld onder toeziend oog van een groepje herten die wat liepen te grazen en op zo’n 25 meter van de Sani-dump in het gras lagen.

We vonden onze gereserveerde plek moeiteloos (telefonisch reserveren is niet echt een goed idee. Naast de belkosten, waarvoor jullie nog steeds geld kunnen doneren 😉, kost het gewoon $13,50 extra!!!!) en Marco parkeerde hem zonder problemen achteruit op ons plekkie. Hij wordt er steeds handiger in! We hebben heerlijk gerelaxt in ons huis op wielen, geschreven, gekookt en gekaart. Wat een heerlijk leven hebben we hier toch!