Maar goed, we zijn nog even in het zonnetje gaan zitten en
voor we het wisten kwamen ze ons vertellen dat het dak gemaakt was. Er was geen
gat te zien, maar er leken scheurtjes te zitten in de rand van het raam
(tenminste, dat begreep ik er uit) Ze hadden het allemaal gekit en wij konden
onze reis weer vervolgen.
Door naar Quesnel. We zijn gestopt bij de toersiten info aan
de rand van het centrum. Ik ben er even om een plattegrond gaan vragen. Terug
in de camper wou Marco wel even een dutje doen en ik wou wel even een beetje
shoppen. Dat shoppen viel helaas tegen. Er stond enorm veel leeg en de
winkeltjes die er waren, vond ik een beetje tegenvallen. Toen op zoek naar
Granville, een koffieshop waar ik al eerder was geweest en overheerlijke dutch
apple pie had gehad. Het bleek er stervens druk te zijn. Ik zocht een plekje
aan een tafeltje dat nog leeg was en wachtte tot ik ongeveer een ons woog. Er
kwam een jongen aan om tafels af te ruimen (duidelijk iemand met een job-coach
plek) Ik vroeg hem of ze aan tafel kwamen om de bestelling op te nemen. Nee, ik
moest in de rij gaan staan (je kunt hier overal ook koffie to go halen in dit
soort tentjes, dus ik dacht dat de mensen in de rij een koffie kwamen halen) De
rij was enorm lang en het was nogal warm binnen. Dat deed me besluiten om toch
maar terug te gaan naar de camper. Ik had het centrum van Quesnel wel gezien!
We besloten naar Barkerville te rijden. Een nagebouwd dorp
uit de goudzoekers tijd, wat nu één van de grootste attracties in deze omgeving
is. Het ligt aan een bochtige doodlopende weg van zo’n 62 km. We zouden er te
laat aan komen om nog naar binnen te gaan, maar we besloten daar in de buurt
dan een camping te zoeken. En ik herinnerde me nog een leuk dorpje dat er vlak
voor lag. Dus…. Rijden maar.
De weg er naar toe was mooi. Bos afgewisseld met moerassig
gebied. Hier had ik 8 jaar geleden m’n enige Moose (eland) gezien. Dus we
speurden de omgeving af. Helaas, geen enkel Moose te bekennen. Wel herten… die
zie je hier elke dag wel.
Het is hier blijkbaar nog steeds goudzoekersgebied, want
toen we de weg af gingen om een oude begraafplaats te bekijken zagen we een
afgraving met machines die we van het goudzoekers programma op discovery
kennen. En overal bordjes met “verboden toegang”.
Het dorpje Wells dat ik me nog herinnerde en zichzelf op
borden langs de weg aanprijst als kunstenaarsdorp, bleek nogal tegen te vallen.
De kleurrijke huisjes zagen er bijna allemaal verlaten uit. Het koffiezaakje
waar ik naar op zoek was, zat dicht en toen we besloten nog even in de general
store annex koffie huis en pub te gaan kijken, kreeg ik last van een lachkriebel.
Het leek net een grote stal die was leeg gehaald en waar men stelling in had
gezet voor het verkopen van levensmiddelen (ik keek stiekum even of een aantal dingen nog wel houdbaar waren, het zag er namelijk uit dat het er al jaren lag. Maar dat was dus niet het geval), knustelwerken van hoefijzers, en
allerlei dingen die je nodig zou kunnen zijn in en om het huis. De koffie hoek
bestond uit een tafel met een paar koffie automaten er op en de pub was nergens
te bekennen. Dus de camper maar weer in voor de laatste 5 km naar Barkerville
en weer terug om een camping te zoeken die ons aanstond. En zomaar ineens zat
er een zwarte beer aan de kant van de weg, bij een oprit naar een goudzoek
afgraving. We parkeerden de camper en hij zat nog geen 20 meter bij ons
vandaan. Het was een klein beertje vond ik, niet echt angstaanjagend. Maar toch
groot genoeg om mooi in de auto te blijven zitten. Prachtig om te zien hoe dat
beest gewoon een beetje liep te grazen in de berm en zich totaal niets van ons
aantrok. Er stopte nog een auto en die reed een stuk de oprit op, draaide en
kwam even later naast ons staan. Of we de grote beer wel hadden gezien die boven
zat (in het Duits) Wij dus een stukje verder met de camper en daar zat mama
(bleek dus) Die was een aanzienlijk stuk groter en eerlijk gezegd ook een stuk
angstaanjagender. Mama hielt het jong van een afstandje in de gaten en ging er
lekker bij liggen. Het is zo geweldig om deze beesten van zo dichtbij mee te maken en dan ook nog in het wild. Heel anders dan de dierentuin. Eigenlijk zitten wij nu gevangen, want uitstappen is niet echt een goed idee.
Even later liep ze uit het zicht en besloten wij door te rijden naar de Campground. Weer een park, maar dit keer wel met stoom. We mogen morgen betalen als we bij Barkerville zijn zei de mevrouw in het kantoortje. Bijzonder hoe dat hier allemaal in goed vertrouwen gaat.
Even later liep ze uit het zicht en besloten wij door te rijden naar de Campground. Weer een park, maar dit keer wel met stoom. We mogen morgen betalen als we bij Barkerville zijn zei de mevrouw in het kantoortje. Bijzonder hoe dat hier allemaal in goed vertrouwen gaat.
De boel geïnstalleerd en nog even een stukje gelopen hier in
het bos, maar we hadden de lol er gauw af. Zo verschrikkelijk veel muggen! En
Marco is al een paar keer gestoken. Geen idee waardoor, maar hij heeft een hele
dikke pols waar hij behoorlijk last van heeft helaas.
En nu dus lekker in de camper. We gaan zo spaghetti maken en
daarna vast een potje kaarten of Yathzee doen, want dat hebben we gisteren
gekocht. Je moet toch wat als er geen internet is he! 😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten